Plecy, które chcę kopnąć

„Plecy, które chcę kopnąć” Risa Wataya to powieść z gatunku new adut, która nie jest obszerna, ale ma do przekazania wielką treść. Książka została napisana przez dziewiętnastoletnią pisarkę i zdobyła najbardziej prestiżową z możliwych nagród w Japonii.
Historia przybliża nam losy młodej Hatsu, która została okrutnie odrzucona przez społeczeństwo. Po zmianie szkoły, jej najlepsza przyjaciółka znalazła inne grono przyjaciół, a dla niej nie było w nim miejsca. Dziewczyna dodatkowo nie ma łatwego charakteru, potrafi być uparta i postawić na swoim, co również nie ułatwia kontaktów z rówieśnikami. Z czasem dziewczyna dostrzega chłopaka Ninagawę, który żyje w obsesji skierowanej na osobę piosenkarki. To właśnie obsesja skierowała jego uwagę ku Hatsu… Czy dwójka indywidualnie żyjących osób może zbudować jakąś relację…
Samotność wśród tłumu, to niestety zjawisko, które staje się w dzisiejszych czasach coraz bardziej powszechne. Jest to niezwykle przykre i trudne, jednak wynika z ludzkiego zachowania. Ta książka to wspaniała historia, która może spowodować w nas wiele refleksji, zmusić do przemyśleń i zastanowienia. Zdecydowanie jest to tytuł, po który powinni sięgać nastolatkowie, ale idealnie nadaje się również dla osób starszych. Myślę, że podczas czytania wiele osób może znaleźć w głównej bohaterce swoje odbicie.
Ja z całego serca polecam, a wydawnictwu dziękuję za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki.

„Plecy, które chcę kopnąć” Risa Wataya to powieść z gatunku new adut, która nie jest obszerna, ale ma do przekazania wielką treść. Książka została napisana przez dziewiętnastoletnią pisarkę i zdobyła najbardziej prestiżową z możliwych nagród w Japonii.
Historia przybliża nam losy młodej Hatsu, która została okrutnie odrzucona przez społeczeństwo. Po zmianie szkoły, jej...

Książka do przeczytania w jeden dzień. Ale jej tematyka nie jest taka łatwa, jakby się wydawało. Trzeba się wczytać, żeby zrozumieć główną bohaterkę i jej znajomego. Chociaż przebywają ze sobą podczas różnych wydarzeń, to jednak dalej są samotni. No bo samotnym można czuć się nawet wśród innych ludzi...

Książka do przeczytania w jeden dzień. Ale jej tematyka nie jest taka łatwa, jakby się wydawało. Trzeba się wczytać, żeby zrozumieć główną bohaterkę i jej znajomego. Chociaż przebywają ze sobą podczas różnych wydarzeń, to jednak dalej są samotni. No bo samotnym można czuć się nawet wśród innych ludzi...

W sidłach samotności…

Hatsu doznała czegoś co dla nastolatki jest najgorsze… Jej najlepsza przyjaciółka z gimnazjum, po przejściu dziewczyn do liceum, ją olała. Totalnie. Znalazła sobie nową paczkę znajomych, do której nie dopuściła Hatsu, a zapraszana później dziewczyna zwyczajnie, na złość, nie chce dołączyć. Zatopiona w swojej samotności Hatsu dopiero po czasie dostrzega drugą samotną osobę – chłopaka Ninagawę. Chłopaka, który zaczyna interesować się Hatsu ze względu na swoją obsesję pewną piosenkarką – Orichan. Piosenkarką, którą Hatsu kiedyś, przez przypadek, miała okazję spotkać… Jak potoczy się relacja tej dwójki?

Powieść napisana przez 19-letnią japońską pisarkę intryguje przewrotnym tytułem, wnikliwą emocjonalnością i pojawiającą się momentami dosadnością. Posiada tak charakterystyczną cechę twórczości pisarzy azjatyckich: ujmuje emocje w pewien nieoczywisty sposób.

„Plecy, które chcę kopnąć” to króciutka 114-stronicowa historia YA, w której wiele młodych osób może zobaczyć odbicie swojej sytuacji w życiu Hatsu. W świecie zdominowanym przez wirtualność, coraz ciężej nawiązywać i utrzymać wartościowe, długo trwające relacje z rówieśnikami. A to sprawia, że coraz więcej młodych osób, nawet jeśli otoczeni są ludźmi, ale ludźmi, którzy nie znają ich prawdziwego ja, czuje się osamotnionych… Tak jak Hatsu, dla której koniec samotności może oznaczać dopiero nawiązanie bliższej znajomości z Ninagawą. Znajomości, która zaczyna się od tego, że chłopak coś od niej chciał. Znajomości, która może się okazać tą jedyną, ratującą. Ratującą przed sidłami samotności… Znajomością, dzięki której ma szansę odzyskać dawną przyjaciółkę.

I choć, jako dorosły czytelnik, oczekiwałabym większego rozwinięcia tej historii to spełnia ona założony sobie cel.

„Plecy, które chcę kopnąć” to historia o dojmującej samotności, zawiedzionych nadziejach, niespełnionych oczekiwaniach i… szansie na lepsze jutro. Poruszająca ciężki temat w sposób delikatny przemówi do wielu osób z docelowej grupy odbiorców, czyli młodzieży.

„Śmiech oznacza opuszczenie gardy, a żeby to zrobić, kiedy jest się samotnym, potrzeba niebywałej odwagi”

PS. Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu KIRIN.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

W sidłach samotności…

Hatsu doznała czegoś co dla nastolatki jest najgorsze… Jej najlepsza przyjaciółka z gimnazjum, po przejściu dziewczyn do liceum, ją olała. Totalnie. Znalazła sobie nową paczkę znajomych, do której nie dopuściła Hatsu, a zapraszana później dziewczyna zwyczajnie, na złość, nie chce dołączyć. Zatopiona w swojej samotności Hatsu dopiero po czasie...

Za intrygującym tytułem powieści "Plecy, które chcę kopnąć" kryje się opowieść o samotności i niedopasowaniu - uczuciach, które tak często towarzyszą ludziom podczas dorastania. Główna bohaterska, Hatsu, zmaga się z dwoma sprzecznymi uczuciami, które wywołują w niej frustrację i tytułową chęć kopnięcia pewnej osoby w plecy: z jednej strony Hatsu nie może dopasować się do nowej klasy, znaleźć "przyjaciół", nawet jeśli byłaby to pobieżna relacja; z drugiej zaś strony pragnie pasować, nie chce być niewidzialna. Jej irytację potęguje znajomość z innym klasowym wyrzutkiem, któremu jednak ta sytuacja zdaje się wcale nie przeszkadzać: Ninagawa żyje w świecie własnych fantazji skupionych wokół modelki Ori-chan, nie przejmując się rzeczywistością naokoło niego.

"Samotność dźwięczy. Brzęczy i rezonuje brzmieniem dzwoneczka, wchodzącego w tak wysokie rejestry, że aż uszy bolą i miażdży pierś swoim naciskiem, więc już choćby po to, by nikt dookoła mnie tego nie słyszał, darłam palami wydruk na kawałki. W dłuuugie, wąziutkie paski. Nieprzyjemny odgłos darcia papieru zagłuszał dźwięk samotności."

"Plecy, które chcę kopnąć" to w zasadzie nowela - stustronicowa powieść, mająca jednak w sobie spory ładunek emocjonalny, związany ze wspomnianą frustracją. Siła tej powieści tkwi w autentyczności - nie ma tu miejsca na romantyzowanie dorastania, które jest trudnym okresem. Risa Wataya, laureatka Nagrody im. Akutagawy, doskonale ujęła te sprzeczne uczucia. Opisy odczuwania samotności potrafią mieć w sobie coś poetyckiego, by zaraz pojawiły się zdania pełne języka potocznego - świetnie to ze sobą współgra, oddając "huśtawki" emocji.

"(...) i pozostał mi tylko wstyd osoby, która na pytanie: 'Czy ktoś został bez przydziału?' podnosi rękę."

Hatsu i Ninagawa to niezwykle ciekawe postacie; podobne, a tak różne. Oboje są wyrzutkami, przy czym dziewczyna nie może dopasować się do grupy - czuje się źle z tym, że musiałaby kogoś udawać, zachowywać się tak, jak się od niej oczekuje. Ninagawa zaś to otaku, osoba wręcz obsesyjnie interesująca się jakimś elementem popkultury. W kontekście Japonii, otaku to często osoba uciekająca od społecznych oczekiwań w świat swej obsesji: osoba, której przypisuje się brak umiejętności społecznych. Zamiast nawiązywać kontakty z innymi, ucieka w świat fantazji - porzucając także zamartwianie się, co inni o nim pomyślą. Zaś głowa Hatsu pełna jest takich myśli: ciągle dręczy ją niepokój, że inni zauważą jej samotność, stara się więc odgrywać osobę, której nie zależy.

"Nie mogłam zdecydować, które z nas wyglądało dziwaczniej - ja, jedząca porcje degustacyjne na śniadanie, czy Ninagawa strzelający zdjęcia jak oszalały. Nie znosiłam przegrywać, ale w tej konkurencji nie miałam ochoty wygrywać."

Interesująca jest także relacja Hatsu i Ninagawy: choć znajdują nić porozumienia, to czy możliwa jest między nimi przyjaźń? Co dziewczyna czuje do tego wyobcowanego chłopaka - czy jest w stanie go zrozumieć, czy raczej gardzi jego zachowaniem? A może jest zazdrosna o to, że udało mu się odrzucić społeczne normy i przestać się przejmować tym, co inni o nim myślą?

"Ta prosta wymiana zdań wsiąkła w moje wyschnięte, spragnione serce niczym woda - może dlatego, że dawno z nikim tak nie rozmawiałam."

Słysząc "opowieść o wyobcowaniu w szkole" od razu może kojarzyć się nękaniem. Jednak w tej powieści Hatsu sama się wyobcowuje - napięcie budowane jest przez wspomniane rozdarcie dziewczyny, która z jednej strony chce być sobą, a z drugiej strony pasować do rówieśników, co nie zawsze jest możliwe. Nad powieścią wisi jednak pytanie, czy to nie Hatsu - nie mogąca znaleźć sobie miejsca i w zasadzie uważająca siebie za lepszą (a za razem gorszą przez samotność) - odnajdzie poczucie siły w nękaniu, tytułowym kopnięciu w plecy?

"Chciałabym go kopnąć w te nieosłonięte, zgarbione żałośnie plecy. Chciałam widzieć (...) zwijającego się z bólu. To zupełnie nowe, nagle rozkwitłe pragnienie oślepiło mnie na moment jak promień słońca."

"Plecy, które chcę kopnąć" to powieść, która najbardziej trafi do osób młodych, a także tych, którzy pamiętają jak to było być wyrzutkiem, jak to jest czuć, że nie pasuje się do rówieśników. Risa Wataya perfekcyjnie oddała rozdarcie, mieszankę emocji towarzyszącą dorastaniu - Hatsu może jednocześnie odrzucać, jak i lgnąć do ludzi; wywyższać się i umniejszać; tęsknić za przyjaciółką i odrzucać ją bez powodu. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie! Przy tej całej huśtawce całość ma w sobie jakąś lekkość, choć wyraża młodzieńczą frustrację. Rozwój relacji między bohaterami jest zaskakujący - i jedyne czego można by się przyczepić to brak wyraźniejszej puenty. Jednak chyba o to chodziło - o to, aby ta historia rezonowała w nas, a nie miała oczywiste zakończenie. Kto nie doświadczył samotności, wyobcowania, poczucia, że nie pasuje się do grupy - i nie ma się siły odgrywać ciągle roli, by się dostosować, by być ciągle miłym; kto zapomniał jak to jest być nastolatkiem - ten może odbić się od tej powieści. Uznać ją za historię o niczym. Jeśli jednak macie takie doświadczenia to zdecydowanie warto pochylić się nad tą krótką, ale pełną tak sprzecznych emocji książką!

"Jednak mimo iż tak starałam się, by moje istnienie zostało wymazane z tego świata, bałam się sprawdzić, czy faktycznie już całkiem znikłam."

Za intrygującym tytułem powieści "Plecy, które chcę kopnąć" kryje się opowieść o samotności i niedopasowaniu - uczuciach, które tak często towarzyszą ludziom podczas dorastania. Główna bohaterska, Hatsu, zmaga się z dwoma sprzecznymi uczuciami, które wywołują w niej frustrację i tytułową chęć kopnięcia pewnej osoby w plecy: z jednej strony Hatsu nie może dopasować się do...

„Chcia­łam, żeby mnie dostrzegano. Chcia­łam, żeby mnie akceptowano”.
Risa Wataya w swojej książce przedstawia temat osamotnienia w wśród ludzi. Jeśli chodzi o Hatsu i Nigawe to nie za bardzo zyskali moją sympatię, jakoś nie potrafiłam się do nich zbliżyć. Jeśli chodzi o fabułę, nie było źle, ale też genialnie. Nie sądzę, żeby ta historia została ze mną na dużej, z tego powodu, że nie wzbudziła we mnie tylu emocji, jakich oczekiwałam. Sama książka ma ponad sto stron, chociaż myślę, że mogłaby być zdecydowanie dłuższa.
Rzadko sięgam po literaturę japońską więc kiedy mia­łam okazje przeczytać ten tytuł dzięki wydawnictwu i nie żałuje. Natomiast ten tytuł nie zdobył mojego serca. Był w porządku i tyle.






#yaponiya🇯🇵 #yaponiya #samotność #liceumwjaponii #literaturajapońska



http://bookaholicandwriter.blogspot.com/2024/05/plecy-ktore-chca-kopnac-risa-wataya.html

https://www.instagram.com/p/C6wfiFDtnAh/?igsh=dDA1NThqY2F4MzNt

„Chcia­łam, żeby mnie dostrzegano. Chcia­łam, żeby mnie akceptowano”.
Risa Wataya w swojej książce przedstawia temat osamotnienia w wśród ludzi. Jeśli chodzi o Hatsu i Nigawe to nie za bardzo zyskali moją sympatię, jakoś nie potrafiłam się do nich zbliżyć. Jeśli chodzi o fabułę, nie było źle, ale też genialnie. Nie sądzę, żeby ta historia została ze mną na...

W moje ręce trafiła książka, której byłam bardzo ciekawa, ponieważ nigdy nie miałam styczności z literaturą japońską.

„Plecy, które chcę kopnąć”, której Autorką jest Risa Wataya, przede wszystkim zaskoczyła mnie swoją zwięzłością i przekazywaniem bardzo konkretnych treści na niewielu stronach.

„Plecy, które chcę kopnąć” to opowiadanie o samotności wśród młodzieży uczęszczającej do szkoły. Jak to bywa w standardowych klasach tworzą się grupy przyjaciół, a pomiędzy nimi zostają osamotnione osoby, nie mające się do kogo przyłączyć. W przypadku tego opowiadania jest to Hatsu oraz Ninagawa. Obydwoje są zagubieni i czują się jakby żyli we własnym świecie. Samotność z pewnością spowoduje że się zauważą, jednakże Autorka zachęca do chwili zastanowienia się, czy jest to wystarczające aby wyjść z tak trudnego stanu?

Krótkie, ale refleksyjne opowiadanie może zaskoczyć Was zarówno swoją prostotą w strukturze książki, a zarazem rozbudowaniem w obszarze poruszanych zagadnień. Polecam przeczytać, przede wszystkim by zagłębić temat życia w samotności oraz frustracji nią spowodowanej. Ponadto jeśli nie znacie literatury japońskiej to bardzo dobra okazja aby właśnie się z nią zapoznać 🤗 W przypisach znajdziecie wiele odniesień do zwyczajów, kultury panującej w Japonii, co z pewnością pozwoli Wam lepiej zrozumieć kontekst☺

W moje ręce trafiła książka, której byłam bardzo ciekawa, ponieważ nigdy nie miałam styczności z literaturą japońską.

„Plecy, które chcę kopnąć”, której Autorką jest Risa Wataya, przede wszystkim zaskoczyła mnie swoją zwięzłością i przekazywaniem bardzo konkretnych treści na niewielu stronach.

„Plecy, które chcę kopnąć” to opowiadanie o samotności wśród młodzieży...

Dzisiaj pragnę Wam przybliżyć historię dla młodzieży, której autorką jest młodziutka pisarka. Co ciekawe, Autorka tej książki, jako najmłodsza w historii Japonii – uzyskała za tę publikację w wieku zaledwie 19-stu lat nagrodę imienia Akutagawy. Jesteście ciekawi, czego dotyczy ta pozycja? Jeśli tak, to serdecznie zapraszam Was do zapoznania się z moją opinią.

Historia, którą chcę Wam dziś przybliżyć, dotyczy młodzieży w szkole średniej. Główna bohaterka – Hatsu, czuje się w swojej szkole bardzo samotna. Nie potrafi dołączyć do żadnej z klasowych grup. Natomiast jej najlepsza przyjaciółka z gimnazjum, obecnie nie zwraca na nią uwagi. Woli przebywać w popularnej paczce swoich nowych znajomych. Dziewczyna czuje się bardzo sfrustrowana tym faktem i ma wrażenie, że wszystko co robi lub powie, stawia ją w jeszcze gorszym świetle. Oprócz Hatsu, w klasie jest jeszcze jeden odrzucony przez wszystkich chłopiec o imieniu Ninagawa. Między dziewczyną a chłopakiem nawiązuje się nić porozumienia. A to dlatego, ze Hatsu miała kiedyś możliwość zobaczenia na żywo modelki, której Ninagawa jest wielkim fanem. Czy jednak ”wspólna znajoma” może stać się fundamentem bliższej relacji? Czy osoba, która czuje się wykluczona, może nawiązać bliższą więź z kimś, kto na pozór jest do niej podobny a jednak tak całkowicie odmienny? Pozostawię was z tymi pytaniami, i zachęcam was gorąco do sięgnięcia po tę lekturę.

Jak wspomniałam, na początku, opowieść ta dotyczy samotności, odrzucenia przez grupę oraz niejako wykluczenia społecznego. Nasza bohaterka chciała by być dostrzegana przez grupę a jednocześnie, gdy już z nimi jest robi wszystko, aby się od nich jeszcze bardziej oddalić. Wchodzi w bliższą relację z chłopakiem, który na pierwszy rzut oka jest do niej podobny. Również odrzucony przez wszystkich. Jednak Ninagawa jest zupełnie oderwany od rzeczywistości. Żyje zamknięty w swoim świecie. Jedyną osobą, która go interesuje, jest modelka Orichan. Jest on jej wielkim fanem i wszystko co ma z nią związek, ściśle go interesue. Ponieważ Hatsu miała możliwość zobaczenia modelki na żywo, zostaje dostrzeżona przez swojego kolegę. Tym samym stając się dla niego bardzo interesującą osobą. Czy jednak jest to przyczynek do głębszej relacji? Czy znając jedną i tą samą osobę, można się zaprzyjaźnić? Czy spędzając czas z osobą, która żyje w swoim świecie czujemy się mniej samotni? Czy nasze frustracje i ukryte pragnienia są przez to mniej widoczne? Odrzucenie jest wciąż bardzo ważnym tematem wśród młodzieży. Wiele osób się z nim zmaga, i każdy na swój sposób stara się z nim sobie radzić. Jednak z jakim skutkiem? Co musimy poświęcić, aby móc zostać zaakceptowanym ? Czy jest to zgodne z naszym sumieniem? Gdy stajemy przed wyborem, często dopadają nas wewnętrzne rozterki. Czy decyzja jaką podejmiemy, jest słuszna? Czy zastanawiamy się nad konsekwencjami naszych działań? Wiele pytań, na który każdy z nas musi sobie odpowiedzieć indywidualnie.

Powieść zmusza nas do wielu refleksji ale również stawia przed nami mnóstwo pytań. Wzbudza w nas także wiele emocji, niekoniecznie tylko tych pozytywnych. Myślę, że Autorce jako osobie młodej, znacznie łatwiej było się wczuć w opisywane przez nią relacje, i że nie jako opis tej historii, mogła zaczerpnąć ze swoich obserwacji. Intrygujący jest również tytuł, który tak naprawdę niewiele nam mówi, Jednak, gdy wczytacie się w tę historię, poznacie jego sens.

Polecam Wam tę lekturę. Myślę, że na jej przeczytaniu głównie może skorzystać młodzież. Jest napisana prostym językiem. Przede wszystkim jednak trafnie określa to, czym jest ostracyzm społeczny. Idealnie w punkt, przekazuje to, co jest naprawdę ważne. Zachęcam Was do sięgnięcia po tę opowieść. Dziękuję bardzo Wydawnictwu Kirin za egzemplarz do recenzji i przyznaję 9/ 10 punktów. 😀

Dzisiaj pragnę Wam przybliżyć historię dla młodzieży, której autorką jest młodziutka pisarka. Co ciekawe, Autorka tej książki, jako najmłodsza w historii Japonii – uzyskała za tę publikację w wieku zaledwie 19-stu lat nagrodę imienia Akutagawy. Jesteście ciekawi, czego dotyczy ta pozycja? Jeśli tak, to serdecznie zapraszam Was do zapoznania się z moją opinią.

Historia,...

„Plecy, które chcę kopnąć” to cienkich rozmiarów książka młodzieżowa, która swoim tytułem przyciągnie uwagę niejednego czytelnika. Mimo swojej małej objętości jest ona treściwa, ma swoją głębię i dostarczy czytelnikowi sporo refleksji. Pozwoli ona wrócić do czasów szkolnych – młodzieńczych problemów, sporów, tamtych uczuć, czy postrzegania rzeczywistości przez nastolatków.

Główną bohaterką jest Hatsu, skryta, samotna dziewczyna, która najlepiej czuje się z dala od tłumów. Bliższy kontakt z kolegą z klasy Ninagawą (który to całą swoją uwagę skupia na fascynacji życiem sławnej modelki Orichan),pozwoli im zbudować wzajemną relację. On i Hatsu otwierają się na siebie i zaczynają ze sobą dogadywać. Czy tych dwoje samotników zmieni nastawienie do życia i nada mu trochę barw?

Powieść ta opowiada o nawiązywaniu nowych relacji, osamotnieniu, młodzieńczych frustracjach i braku zrozumienia, czy poczuciu pustki. Historia jest napisana w prosty sposób i nadaje się do czytania nie tylko przez nastolatków. Myślę, ze niejeden rodzic w tej powieści dokona próby większego zrozumienia nastoletniego, dorastającego dziecka, które zamyka się w sobie i nikogo do siebie nie dopuszcza. Na mój gust książka mogłaby być bardziej rozbudowana. Ale z drugiej strony jej treściwość i spójność zostawia nas z dużą refleksją i wieloma sprawami do przemyślenia.

„Plecy, które chcę kopnąć” to cienkich rozmiarów książka młodzieżowa, która swoim tytułem przyciągnie uwagę niejednego czytelnika. Mimo swojej małej objętości jest ona treściwa, ma swoją głębię i dostarczy czytelnikowi sporo refleksji. Pozwoli ona wrócić do czasów szkolnych – młodzieńczych problemów, sporów, tamtych uczuć, czy postrzegania rzeczywistości przez nastolatków....

Ostatni raz szkolny próg, jako uczeń, przekroczyłam kilkanaście lat temu i choć z jednej strony tęsknię za tamtymi czasami, to z drugiej cieszę się, że to już dawno za mną, bo większości tego czasu nie wspominam szczególnie dobrze. Niemniej, pomimo iż nastolatką już nie jestem, nadal od czasu do czasu chętnie sięgam po różne propozycje skierowane do młodych czytelników. Czytałam już literaturę tego typu z naszego rodzimego podwórka, z kilku europejskich zakątków, czy z USA, ale jeszcze nie miałam okazji, by zgłębić powieść młodzieżową z Japonii. I tak oto pojawiła się powieść Risy Watayi, by wypełnić ów lukę.

I mimo iż to nie był mój pierwszy raz z literaturą japońską w ogóle, to miałam wrażenie, że nie do końca zrozumiałam to, co Risa Wataya chciała przekazać, bo po skończeniu książki czułam się tak, jakby to była opowieść niedokończona. Jakby zabrakło tutaj jakiejś puenty. A może taki właśnie był zamysł autorki, by było właśnie takie „nieukończone”, stwarzające wrażenie, iż to jedna z wielu wyrwanych z życia historii, które dzieją się codziennie w japońskich szkołach?

Risa Wataya porusza w swojej książce temat samotności i wyobcowania pośród szkolnej młodzieży. Choć tak naprawdę samotność i wyobcowanie dotyka ludzi w różnym wieku i o różnym statusie. Niemniej w Plecach, które chcę kopnąć autorka przedstawia te zagadnienia bez zbędnych ubarwień i patosu. Opisuje je takie, jakie są w rzeczywistości. Pokazuje na przykładzie stworzonych przez siebie bohaterów, że samotność ma różne twarze i objawia się na różne sposoby. Czasem bywa świadomą decyzją, innym razem człowiek zostaje popchnięty w jej objęcia, bo grupa nie akceptuje go takim, jaki jest lub nie potrafi się przystosować.

Samotność i odrzucenie budzi w młodych ludziach wiele różnych emocji, z którymi próbują sobie radzić na różne sposoby. Niektórzy w ucieczce przed nią tworzą sobie swój świat, który w jakiś sposób pozwala im przetrwać, wyciszyć to, co budzi w nich rzeczywistość. W przypadku Ninagawy była to obsesja na punkcie idolki Orichan, którą idealizował, podziwiał, która była centrum jego osobistego wszechświata. Inni, jak Hatsu próbują tę samotność jakoś odreagować, szukając sposobu, czy innych ludzi, by jakoś zapełnić powstałą już pustkę, choć są to rozwiązania pozorne i tymczasowe, bo nadal czują się zagubieni.

Poczucie samotności w powieści Risy Watayi potęguje również tempo tej historii, które jest bardzo spokojne, chwilami wręcz melancholijne. To powoduje, że emocje i to te nie najłatwiejsze przebijają się na pierwszy plan, a sami bohaterowie i fabuła schodzą na dalszy plan. A mimo to nie można odmówić wykreowanym postaciom oraz wydarzeniom realności. Autorka sprawiła, że wszystko to, co się czyta i co się czuje, jest do cna prawdziwe, realne, a dla tych, którzy doświadczyli i samotności, i wyobcowania, i braku zrozumienia, stać może się ich własną historią, tyle tylko, że ich role odgrywają Hatsu i Ninagawa. Myślę, że autorce właśnie o to chodziło, by ta historia była uniwersalna. Że taką Hatsu, czy takim Ninagawą może być każdy i wielu z pewnością jest.

W czasie czytania Plecy, które chcę kopnąć w mojej głowie cały czas pojawiał się cytat z Małego Księcia Antoine'a de Saint-Exupéry'ego: „Wśród ludzi jest się także samotnym.”, który, mam wrażenie, jest kwintesencją tej powieści. Zatem jeśli nie boicie się książek, którym daleko do lektur lekkich i stricte rozrywkowych, to powieść Risy Watayi z dużą dozą prawdopodobieństwa przypadnie do gustu. Spróbujcie!

Ostatni raz szkolny próg, jako uczeń, przekroczyłam kilkanaście lat temu i choć z jednej strony tęsknię za tamtymi czasami, to z drugiej cieszę się, że to już dawno za mną, bo większości tego czasu nie wspominam szczególnie dobrze. Niemniej, pomimo iż nastolatką już nie jestem, nadal od czasu do czasu chętnie sięgam po różne propozycje skierowane do młodych czytelników....

Strach, samotność, wyobcowanie, bezradność, niemoc, przeźroczystość, zawód i zazdrość oraz żal.
Wszystkie te emocje są związane z dwójką bohaterów pierwszej klasy liceum. Dziewczyny o imieniu Hatsu i Satoshi Ninagawy – chłopca, który tak samo jak ona został „bez przydziału” na lekcji biologii. Przypadkowo dowiaduje się on, że Hatsu miała okazję rozmawiać z modelką Orichan, której jest wielkim fanem i w tym właśnie momencie zadzierzgnęła się pomiędzy nimi wątła nić koleżeństwa. Jednak w Hatsu Hasegawa, w związku z uczuciami osamotnienia, które się w niej kotłują narasta również gniew. Gniew tak wielki, że wyżywa się pewnego dnia na swoim koledze. „Przez chwilę czułam wyraźnie jego kręgosłup na podeszwie swojej stopy. (…) to pragnienie oślepiło mnie na moment niczym promień światła.”
Jednak to chyba strach i nieśmiałość przytłaczały ja najbardziej. Bała się odsłonić przed innymi swoją prawdziwą twarz. Przede wszystkim w tłumie nie miała odwagi na mimowolny radosny śmiech. „Śmiech oznaczał opuszczenie gardy, a żeby to zrobić, kiedy jest się samotnym, potrzeba niebywałej odwagi.” A tej odwagi Hatsu brakowało. Miała jednak pragnienia bycia w „paczce”. Nie chciała żyć poza nawiasem klasy. „Chciałam, żeby mnie dostrzegano. Chciałam, żeby mnie akceptowano.” Czy to tak wiele dla młodej osoby? Raczej nie. I nie są to tylko marzenia japońskiej nastolatki. Takie pragnienia są międzynarodowe. Dotykają one Azjatki, Europejki jak i Amerykanki. A jak zagubiony i samotny musi się czuć chłopiec, który kupuje cztery bilety na koncert nie mając pewności czy uda mu się kogoś jeszcze zaprosić, czy też pozostałe trzy się zmarnują? To nazywamy desperacją i wołaniem o pomoc osoby, która wśród tłumów i tak jest sama.
Zadajmy sobie pytanie, czy widzimy wokół nas takie osoby, które niemo desperacko wołają o pomoc a my tego nie dostrzegamy? Może to być nasz brat, siostra a nawet przyjaciółka z dzieciństwa. Nasze dziecko lub ktoś nam bliski. Dostrzegamy taką osobę? Jeśli nie, to może warto lepiej się rozejrzeć? Być może właśnie ta lektura pomoże wam w dostrzeżeniu „przeźroczystej” osoby wśród tłumu.

Książka otrzymana od Wydawnictwa Kirin

Strach, samotność, wyobcowanie, bezradność, niemoc, przeźroczystość, zawód i zazdrość oraz żal.
Wszystkie te emocje są związane z dwójką bohaterów pierwszej klasy liceum. Dziewczyny o imieniu Hatsu i Satoshi Ninagawy – chłopca, który tak samo jak ona został „bez przydziału” na lekcji biologii. Przypadkowo dowiaduje się on, że Hatsu miała okazję rozmawiać z modelką Orichan,...